خوش بحال احمدی نژادکه هرچه اشتباه می کرد،اصولگرایان… ، انتقاد ازاصلاح طلبانی که پشت روحانی نایستادند
انتقادات از دولت روحانی به تازگی به اوج خود رسیده هست. اگر تا دیروز فقط اصولگرایان بی پروا به روحانی حمله می کردند، اینک کار چنان اوج گرفته که دبیرکل حزب عاملا
انتقاد ازاصلاح طلبانی که پشت روحانی نایستادند/خوش بحال احمدی نژادکه هرچه اشتباه می کرد،اصولگرایان…
عبارات مهم : سیاست
انتقادات از دولت روحانی به تازگی به اوج خود رسیده هست. اگر تا دیروز فقط اصولگرایان بی پروا به روحانی حمله می کردند، اینک کار چنان اوج گرفته که دبیرکل حزب عاملان سازندگی که خود، مشی اعتدالی و محافظه کار دارد، با الفاظی تند از مدیر جمهور سخن می گوید؛ «خواب روحانی سنگین است».
اگرچه این جمله شاه بیت تمام سخنان غلامحسین کرباسچی هست؛ ولی او به همین بسنده نمی کند و در یک کلان نگری به نقد عملکرد روحانی می پردازد و او را فاقد توانایی در مدیریت اجرائی می داند.
خوش بحال احمدی نژادکه هرچه اشتباه می کرد،اصولگرایان… ، انتقاد ازاصلاح طلبانی که پشت روحانی نایستادند
کرباسچی و اطرافیانش درست یا نادرست بر این باورند که او مدیر اجرائی توانایی است و بی علت نیست که کرباسچی از این موضع به نقد روحانی می پردازد. همان گونه که تئوریسین های اصلاح طلب با تأکید بر مفهومِ امر سیاسی، روحانی را به نقد می کشند و اصولگرایان انتظار دارند روحانی دشمن ستیزی پیشه کند و با شرایط جنگ اقتصادی به مصاف دشمن برود. دست برقضا گویا حرف و حدیث اصولگرایان بیش از دیگران بر روحانی اثر داشته است.
این اثرپذیری چه از سر باور باشد، چه نباشد، به رابطه ای دوسویه می انجامد؛ رابطه ای در خوف و رجا جهت طرفین معامله که مصداق این بیت است: «سکه قلب مرا نیک گرفتی عیار/ باری این قلب شناسی ز که آموخته ای»!
انتقادات از دولت روحانی به تازگی به اوج خود رسیده هست. اگر تا دیروز فقط اصولگرایان بی پروا به روحانی حمله می کردند، اینک کار چنان اوج گرفته که دبیرکل حزب عاملا
این روزها در سیاست سکه قلب بسیار مرسوم هست، نه اصلاح طلب می شناسد و نه اصولگرا، نه اپوزیسیون داخلی و نه خارجی. هرکس به نفع خود دلبسته است و بازار سیاست پر از سکه های تقلبی هست. از این رو سکوت سیاست پیشگان مستقل و روشنفکران قابل فهم هست. مردم نیز با هوش غریزی کنار گود نشسته اند و درصدد هستند هوش اکتسابی ارزش فعال شود تا تصمیمی تازه بگیرند.
بر کسی پوشیده نیست که دولت روحانی شرایط دشواری پیش رو دارد و باید با آن دست وپنجه نرم کند و باز بر کسی پوشیده نیست که دولت روحانی آن دولتی نشد که همگان انتظارش را داشتند. آنان که در ساختار دستگاه های سه گانه کشورند و آنان که به این ساختارها باور دارند و در این چارچوب سیاست ورزی می کنند، باید با نگاه منصفانه تری به نقد دولت روحانی بپردازند. اپوزیسیون شدن پوزیسیون های دائمی زنگ خطری در سیاست داخلی کشور عزیزمان ایران هست؛ زنگ خطری که بیش از همه جهت روحانی به صدا درآمده هست. اینک کمتر جناح سیاسی ای است که لب به انتقاد از دولت روحانی نگشوده باشد.
بخشی از این انتقادات به ضعف و انفعالِ دولت برمی گردد و بخشی از آن خواسته یا ناخواسته زمینه ای است جهت منفعت طلبی و مشروعیت طلبی. مهم تر اینکه شرایط کنونی به قربانی شدن دولت روحانی می انجامد. بی شک زیاد کردن این انتقادات دولت را به سنگرهای دفاعی فروخواهد برد و اگر این گفته اسپینوزا که «دولت» باشنده ای است که فکری جز نگه داشتن هستی خود ندارد، راجع به دولت دوازدهم هم مصداق داشته باشد، باید منتظر کارها دیگر روحانی جهت نجات دولتش باشیم. این گفته او که تخریب این دولت کسی را پیروز انتخابات 1400 نخواهد کرد، سطرهای پنهان بسیاری دارد که خطابش بیش از آنکه اصولگرایان باشد، به جناح های خودی هست. این حجم از انتقادات نتیجه های خسارت باری دارد؛ به خاص جهت اصلاح طلبان. در بعضی موارد انتقاد نکردن دشوارتر از انتقاد کردن هست.
خوش بحال احمدی نژادکه هرچه اشتباه می کرد،اصولگرایان… ، انتقاد ازاصلاح طلبانی که پشت روحانی نایستادند
طرفه آنکه آنان که باید انتقاد کنند -کارشناسان مستقل از قدرت- کم حرف می زنند و آنانی که باید سکوت اختیار کنند، پُرحرف شده است اند. عوض کردن اوضاع موجود نیازمند مفاهیم تازه است و آدم هایی با رویکردهای تازه که کارنامه کاری ارزش سفید باشد، نَه آدم هایی با کارهای شکست خورده که بیش از هر چیز درصدد متفاوت جلوه دادن خودشان هستند؛ آن هم متفاوت جلوه دادن از وضعیتی که خود در آن شریک اند.
شاید از نظر روان شناختی متفاوت حس کردن خود، خوشایند باشد؛ ولی در سیاست هیچ تأثیری ندارد و این انتقادات زیاد موضع گیری است و بس. موضع گیری هایی که هیچ چیز را بی ثبات نمی کند. از منظر دیگر بعضی منتقدان، در بزنگاه هایی به رویارویی با دولت برمی خیزند تا مشروعیت خود را نزد مردم بازیابند. عملی جهت احیای خود، نه عوض کردن و احیای جامعه سیاسی. آنچه مسلم است این است که مردم مشارکتی در این انتقادات ندارند و حرف و حدیثی جنبش ارزش نمی کند. در برابر منتقدان سرد و بی تفاوت اند؛ چراکه منتقدان را در این پرسشها زیاد دخیل می دانند.
انتقادات از دولت روحانی به تازگی به اوج خود رسیده هست. اگر تا دیروز فقط اصولگرایان بی پروا به روحانی حمله می کردند، اینک کار چنان اوج گرفته که دبیرکل حزب عاملا
با این اوصاف، مجموعه این انتقادات بی ثمر نیست و زمانی به کار مخالفان خواهد آمد؛ زمانی که پرسشها داخلی و خارجی به طور کامل لاینحل بماند و جهت برون رفت از آن نیاز باشد کسی سهم بیشتری از این مصائب را بر گردن بگیرد و در آن وقت چه گزینه ای بهتر از دولت روحانی که زمینه های قربانی شدنش نیز فراهم شده است هست. آنچه باید از اصولگرایان آموخت، این است که تا لحظات نهایی دولت احمدی نژاد با همه اختلاف نظرها در کنار احمدی نژاد ماندند.
هنوز هم بعضی اصولگرایان با اینکه تشتِ مدیر دولت نهم و دهم از بام افتاده، لب به دندان گزیده و دَم نمی زنند. درست است که این عملکرد سَم مهلکی جهت توسعه دموکراسی هست؛ ولی نقیض آن هجمه به دولت روحانی نیست. آن هم به انگیزه ای که نسبتی با توسعه سیاسی و دموکراسی ندارد و بیش از هر چیز بوی سودای مشروعیت طلبی و منفعت از آن به مشام می رسد.
خوش بحال احمدی نژادکه هرچه اشتباه می کرد،اصولگرایان… ، انتقاد ازاصلاح طلبانی که پشت روحانی نایستادند
اگر این روزها روحانی به حال و روز احمدی نژاد در دوره دوم ریاست جمهوری اش غبطه بخورد، جای تعجب ندارد. دولت احمدی نژاد آن روی سکه دولت روحانی است.
دولتی جسور که با جسارت دست به اشتباهاتی بزرگ می زد و پشت آن می ایستاد و حامیانش با آگاهی از این غلط های از او اطاعت می کردند. این اطاعت همان خسارتی را به بار آورده است که حامیانِ دولت روحانی با انتقادات مکرر خود به ظاهر درصدد تحرک بخشیدن به دولت هستند؛ ولی انگار هَم وغم ارزش زیاد جدایی از آینده محتوم روحانی هست. این رویکرد اصالت داشته باشد یا نه، تنهایی آزاردهنده ای را به روحانی تحمیل می کند؛ تنهایی ای که او را وامی دارد تا بیش از پیش به حلقه نزدیکان خود پناه ببرد.
شرق
واژه های کلیدی: سیاست | سیاسی | انتقاد | احمدی نژاد | اصولگرایان | احمدی نژاد | دولت روحانی | اخبار سیاسی و اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
